باران صدای پای توست
آه ای سفر کرده چه می توان گفت وقتی قلب من از جنس آیینه است و دستهای سرد تو خالی از عشقباران صدای پای توست
آه ای سفر کرده چه می توان گفت وقتی قلب من از جنس آیینه است و دستهای سرد تو خالی از عشقعشق نفرین شده
عشق نفرین شده
در خلوت افسانه ها تنها نگاه عاشق است
دریا دلیل زندگیست
دل آسمان بی قرار
رویای من تنها تویی
در آرزوها جای توست
خلوت همیشه یاد توست
باران صدای پای توست
من هستم و یک باغ سبز
وقتی که خواب است و شب است
من هستم و یاد تو است
یادت نمی آید مرا؟
در کوچه باغ خاطرات اما ترا دارم به یاد
شب شد تو کوچیدی ومن
در غربت یک اجتماع
آلوده عشقت شدم
ماندم اسیر انتظار
شالوده عشقم شدی
اما خودت ای بی وفا
رفتی و من تنها شدم
گشتم فدای غصه ها
اوج نگاهم یاد توست در سینه ام اسرار توست
طوفان شدم باران شدم مانند دریاها شدم
تو رمز یک دوران شدی
در سینه ام طوفان شدی
اما که رفتی بی خبر مثل سرابی گم شدی
افسوس بر رویای من
بر حالت غمهای من
افسوس بر چشمان من برخاطرات و یاد من
حالا که رفتی بی وفا یادت مرا تسخیر کرد
در باطنم یادت بماند قلب مرا تهدید کرد
نیلوفری بودم به باغ آنگاه که گفتی تو زعشق
اما کنون مثل گل مرداب و رویا مرده ام
رفتی و قلبم را شکست
غربت غروب و انتظار
شب ماند وتنهایی وغم تصویر رویای خزان
نفرین من دنبال توست
در قلب من فریاد توست
آه و فغان و گریه ام همراه بی پایان توست.
لیلا علی اکبری زمستان ۱۳۸۶
عبور او در یاد
عبور او در یاد
کسی مرا از پشت پنجره صدا می کرد
کسی که چشم او به رنگ آسمان آبیست
کسی که قلب او همیشه پر احساس است
کسی که جای ستاره در آسمانش خالیست
کسی که دریایی ترین واژه لبخند است
کسی که شبنم آبی صداقت از او جاریست
کسی که از عمق چشمانش چکیده قطره اشک
کسی که قلب کویر به یاد او مهتابیست
کسی که آخرین سفیر غزل های دیدار است
کسی که تنها به خاطر او زمستان بارانیست
کسی که معمای طلاطم دریاســـــــــــت
کسی که آرامش من در هوای طوفانیست
کسی که همیشه ساکن دریا و قایق بود
کسی که از غم او ژاله در تب و زاریست
کسی که از نبود او بغض آسمان میگیرد
کسی که به عشق او غزلهای من نورانیست
کسی که عبور او همیشه در یاد است
کسی که نام من(لیلا)همیشه بر لبش جاریست
لیلا علی اکبری
باران بزن
باران بزن شاید تو خاموشم کنی، شاید امشب سوزش این زخم ها را کم کنی
اه باران من سراپای وجودم اتش است پس بزن باران بزن شاید تو خاموشم ....!!!
گاهی به عکسم نگاه کن
گاهی به عکسم نگاه کن
به چشمانم نگاه کن
خیره ام به تو
دوباره نگاه کن
به تو می نگرم
از این سوی دنیا
تا آن نا کجا آبادی که سفر کردی
چشمان من هنوز تو را می جویند
می دانم جرأت نگاه کردن به چشمانم را نداری
عکسم را در کدامین بیغوله در شهر غربت جا گذاشتی
که فراموشم کنی ؟
رؤیای با من بودن را در کدامین اقیانوس رها کردی؟
باران تندی می بارد و هوا سرد است
و هنوز همان ژاکت صورتی گرمم می کند
دوباره نگاه کن.................
آی مبلغ عشق مدعای دوست داشتن
آی عاشق متظاهر
غروب نگاهم را می بینی؟
لحظه با هم بودنمان را به یاد می آوری؟
قدم می زدیم من و تو.........
و تو از عشق می گفتی و با هم بودن
وبا هم رفتن و چه بی رحمانه
یاد مرا در این سوی کرانه جا گذاشتی
ویاد مرا
از کوله پشتی ات در اقیانوس بیرون انداختی
حالا آبی من سیاه است
وباران دیگر برایم بی معناست
دریا برایم تداعی مرداب است
و عشق تداعی نیرنگ و خودخواهی
با من چه کردی؟
حالا دیگر اقیانوس را دوست ندارم
و انتظار تو برایم مرگی تدریجی است
تو از خاکت سفر نکردی
تو از خودت دور شدی
تو از خودت سفر کردی
مرزی برای عشق نمی شناسم
برای به هم رسیدن.............
تو رسیدن را نخواستی
تو در انقلاب نا بهنگام نفست
و عشقی که ادعایش داشتی
هجوم وحشی سیاه فراموشی را
بر گزیدی
وعشق را به دنیای سیاه غربت باختی
اما
گاهی به عکسم نگاه کن
(لیلا علی اکبری زمستان ۱۳۸۶) 