باران صدای پای توست

آه ای سفر کرده چه می توان گفت وقتی قلب من از جنس آیینه است و دستهای سرد تو خالی از عشق

باران صدای پای توست

آه ای سفر کرده چه می توان گفت وقتی قلب من از جنس آیینه است و دستهای سرد تو خالی از عشق

چه خوب که من زمینی نیستم

  

 

  من در سکوت و تنهاییم چیزی را یافته ام که نایاب است. 

 

                         من مرگ را یافته ام 

 

                                               چیزی را درک کرده هام که دیگران از نامش وحشت دارند 

 

من با مرگ زندگی میکنم............ 

 

                                    و همچنان نفس میکشم......... 

 

           من مثل کس نیستم......  هیچ

 

                        با مرگ فراموش نخواهم شد  

 

                                                  

  

 

نمی گذارم آیینه ها فراموشم کنند   

   

 

من با نبودن می جنگم 

 

لیلایی میشوم برای تمام شبهای تنهایی ماه 

 

 

 با هر بارانی خواهم بارید 

 

بر تن خسته هر رهکذری  

 

            و خواهم شست غمها را 

 

نمی گذارم  دیوارهای مرگ مرا احاطه کند 

 

      روح من پرواز میکند 

 

  

 

 

پروانه ای میشوم و بر گلهای یاس سپید مهربانی میکنم 

 

 عطر یاسمن ها را تا بهشت میبرم 

 

کبوتری میشوم و پرواز میکنم 

  

میخواهم پیام رسانی باشم برای خسته دلان در شبهایی سرد 

 

 

 قطره ی آب خواهم شد در اقیانوس 

 

میخواهم خورشید مرا گرم کند  

 

و من دوباره باران خواهم شد  

 

وبر تن خشک کویر میبارم 

 

 آهسته  

 

 

               

 می دانم که که من زمینی نبوده ام 

 

خانه ام پشت ابرها بود 

 

جایی به رنک آبی 

 

اینجا چه تنها مانده ام 

 

زمینی ها با من چه کرده اند.......... 

 

آغوش گرم آسمان کجایی؟ 

 

 

 

 حالا شبهای سرد تنهاییم را با آسمان پر خواهم کرد 

 

کاش نردبانی داشتم 

 

 میخواهم به آسمان بازگردم 

 

 

 

تمام زیباییم را از آسمان دارم 

 

میخواهم آسمانی باشم  

 

 از غریبه های زمینی میترسم  

 

اینجا همه به هم دروغ میگویند 

 

 

زمینی ها فراموش کرده اند که مرگ نزدیک است 

 

  

 

عشق اینجا بوی فریب میدهد 

 

و کجاست زمانی برای دوست داشتن؟..... 

  

 

چه خوب که من زمینی نیستم..................... 

 

 

لیلا دیماه ۸۸