باران صدای پای توست

آه ای سفر کرده چه می توان گفت وقتی قلب من از جنس آیینه است و دستهای سرد تو خالی از عشق

باران صدای پای توست

آه ای سفر کرده چه می توان گفت وقتی قلب من از جنس آیینه است و دستهای سرد تو خالی از عشق

آتش

آتش

گر می گیرد تنم و تمام وجودم

             انگار میسوزد قلبم و فریاد میزنم

        اما بی صدا           وقتی در سکوت تنهایی همیشه گی ام

به کلماتی می اندیشم که سیاهند اما تاریخی..........

               

خیانت.نامردی.دروغ و بی اعتمادی کاش نبودند

           کاش  ما آدمها بی تفاوت نبودیم

کاش دریا همیشه آبی بود

کاش با شاخه گلی عاشق میشدیم

                                 

 

 هزار بار نه.فقط یک باربرای همیشه

دستهایمان جوانه می دادند

 به با هم بودنمان مغرور میشدیم

ای کاش ما آدمها حصاری داشتیم دور قلبمان

و نمی گذاشتیم غریبه ها تسخیرش کنند

          

ای کاش وقتی عاشق می شویم برای هم بمانیم

چشمهایمان هم را ببینند                  لیلا

 

نویسنده و شاعر:لیلا علی اکبری جمعه 3 اسفند‌ماه سال 1386 ساعت 07:03 ب.ظ
1 نظر