باران صدای پای توست
آه ای سفر کرده چه می توان گفت وقتی قلب من از جنس آیینه است و دستهای سرد تو خالی از عشقباران صدای پای توست
آه ای سفر کرده چه می توان گفت وقتی قلب من از جنس آیینه است و دستهای سرد تو خالی از عشق
you raise me up
you raise me up
((من با تو پرواز می کنم)) تو مرا بالا میبری
غمهایت را با من قسمت کن
و می دانم که شادیهایت را با دیگری...........
بگذار با ترانه یادت
آواز زندگی بر خانه ام جاری شود 
اینجا نفس کشیدن سخت می شود
اگر تو نباشی
کاش می دانستی که نسیم هر لحظه بوی ترا
برایم هدیه می آورد
غروب غمناکی حاکم است
کاش اولین طلوع من باشی
اینجا برای من آخر راه است
شروع من باش
با یادت پرواز میکنم تا دوردستها
از دیوارها میگذرم و اقیانوس ها را در می نوردم
تا به تو برسم
می خواهم با تو پرواز کنم
آنسوی افق برای ما آزادیست و عدالت
اما وقتی نباشی غربت است
تلخی نبودنت شیرینی یادت رابرایم زهر آلود می کند
چه شیرین است و چه کشنده
میبینی چه عاشقانه در حسرت با تو بودن میسوزم؟
تنهایی خود رابه تو هدیه میکنم
تا سنگینی بار عشقم را لمس کنی
چه کسی میداند حقیقت عشق را؟
در پناه سایه ها پنهان میشوم
تمام هستی ام را به انتظار میسپارم
من به روزنه امید چشم دوخته ام
با خاطره سبز تو زنده میشوم
لحظه هایم با یادت میکذرند
وبا سرود سبزت به بستر میروم
((you raise me up........... ))
واین ترانه برایم مویسقی زندگیست
لیلا خرداد۸۷
با من بمان
با من بمان
ای تنیده در وجودم
باتارهایی از عشق
با من بمان هر چند کوتاه
دستهایت را به من بسپار
می خواهم در تو غرق شوم
دستهایمان جوانه میدهد از عشق
اگر تو بمانی
می خواهم در آبی وجودت محو شوم
مثل ذره ای در امتداد تمام لحظه هایت
ترانه با هم بودنمان را سر می دهیم
اگر تو بخواهی
حقیقت دوست داشتنم را در قلبم خاک میکنم
به خاطر تو
تورم دیوارهای قلبم می سوزند
زخمم کهنه می شود و فریاد میزند
و همچنان خاموشم
در ستیز قلب و احساس قربانی می شوم
و می سوزم در خورشید نگاهت
می دانم که نمی مانی با من
انتهای جاده با هم بودنمان مه آلود است
راه بس تاریک است
وحشت است بی تو
می خواهم دستهایت را لمس کنم
آه عزیزم
میدانم در جدال وجدان و دلسوزی برای من میسوزی
و منزجرم از این همه ترحم
صدایی می آید
کسی آوای حقیقت سر داده
کدام حقیقت گم شده را با تو بازگویم ؟
گناه من بیچاره را میبینی؟عاشق شده ام
و تو خود شاهدی
ای همیشه در وجودم
بر من بتاب
بگذار خورشید وجودت تن یخ بسته ام را جان بخشد
پاهایم میلرزندکجاست گرمای وجودت
در کدامین لحظه گم گشته ام با تو؟
نمیدانم کدام ساعت کدام روز؟
وجودم را در تو جا گذاشتم
آه چه میبینم در آیینه ؟تورا
تو را با تمام خودم
چه کسی میداند؟
من در تو گم شده ام تو در دیگری
فریادی خاموش وجودم را تسخیر کرده
تو کجای جاده به من رسیدی؟چرا حالا؟
من همه راه را تنها پیمودم
اما تو تنها نبودی
انتظار برایم سیاه می شود 
وشعرهایت برای دیگری قلبم را آتش میزند
اما تو نمیدانی
اشک مجالم نمیدهد
نمی خواهم بنویسم
می خواهم خاموش بمانم
لیلا خرداد۸۷
سفر با تو
سفر با تو
من ازترسیم خطی 
بر کنار ساحلی در ابتدای
آبی مواج عاشق می شوم با تو
و تو فانوس خواهی شد
برای قلب خاموشم
در این شبهای سرد بی سر انجامی
چه بارانی که می بارد بر رخسارمان ای عشق
عجب رسم غریبی می شود وقتی که می آیی
چه عاشق می شوم با تو در این دنیای تنهایی
سفر با تو برای من سفر در اوج رویا بود
در این شبهای بی تابی عجب نوری عجب خوابی
سفر با تو تکامل می دهد حس غریب دوست داشتن را
وباران با سخاوت میزند بر لحظه های آبی ما
من از عشق تو لبریزم
و می دانم که تو لبریز از عشق دیگری هستی
واین زخمیست بر قلبم که میدانم نمیدانی
من از جنس ساقه ای شبنم
وتو از جنس گرم آفتابی
تو نور افشان و مغروری ومن محتاج نور تو
سفر با تو برای من سفر در کهکشان عشق
ولی افسوس عمر این سفر کوتاست
چرا بر من نمی تابی؟چرا خورشید نگاهت را به چشمانم نمی دوزی؟
بیا و دست گرم مهربانت رابه من بسپار
که من محتاج دست گرم تو خورشید سوزانم
چه مهتابی تو بر شبهای من تابیدی و رفتی
نفس هایت برای من نوید زندگانی است
کلامت عشق من آهنگ بی پروایی و بی ادعایی است
تو می دانی که قلب من اسیر ناب چشمان سیاه توست؟
نه می دانم نمیدانی.تو با من مثل بارانی
تو میباری و عاشق میکنی و میروی آرام
ولی با رفتنت در قلب من سیلی شود از غم
که می دانم نمی دانی
به قول تو :حقیقت میشود پنهان نه آن چیزی که میبینیم
مرا با خود ببر ای حس گرم بوسه ای سوزان
بسوزانم وتا فردای فرداها بمان با من
چقدر از انتهای این سفر لبریز از مرگم
بمان با من .بخوان با من 
ومن لبریز حس خواهش یک لحظه نزدیکی
یکی بودن .یکی با تو در این لحظه
وتو در فکر فردایی که می آید پشیمانی.................
