باران صدای پای توست

آه ای سفر کرده چه می توان گفت وقتی قلب من از جنس آیینه است و دستهای سرد تو خالی از عشق

باران صدای پای توست

آه ای سفر کرده چه می توان گفت وقتی قلب من از جنس آیینه است و دستهای سرد تو خالی از عشق

دوباره خواهم نوشت.................

    

 

 

میگویند :بنویس.............. 

 

           اما نمیتوانم قلب سپید کاغذ را بشکافم   

 

                       قلمم زخمیست و از انگشتانم خون میچکد 

 

                  پنجره غروب را نشانم میدهد  

 

و افسوس که نمی توانم بنویسم........... 

 

                                     

 

                        

 قلبم در تسخیر استخوانهای بیرحم می تپد 

 

              و روحم در تسخیر آدمهای ریاکار  

 

                          که چه زیبا لبخند می زنند و چه ماهرانه میسوزند در حسادت  

  

 

 

   آتش حسدشان قلبم را میسوزاند 

                             

                               روح سیاهشان مرا تعقیب میکند و. ...... 

 

                                          انگار می خواهند من نباشم 

 

اما من هستم و نفس میکشم..................................... 

 

هر چند تنها............... هر چند غمگین 

  

 

می خواهم سوختنشان را ببینم 

 

          می دانم در حسد میسوزند و خاکستر میشوند.............. 

 

                    دوباره باران خواهد بارید .............. 

 

 

                               ومن دوباره خواهم نوشت................. 

  

 

 
 

 

ومن دوباره با رنگین کمان نفس خواهم کشید 

 

                      زخم قلمم التیام می یابد  

            

                                 و با باران خواهم نوشت 

 

                                       بر پهنه بی نظیر ابرها  

 

 

                  

                 لیلا ۱۳۸۹