باران صدای پای توست

آه ای سفر کرده چه می توان گفت وقتی قلب من از جنس آیینه است و دستهای سرد تو خالی از عشق

باران صدای پای توست

آه ای سفر کرده چه می توان گفت وقتی قلب من از جنس آیینه است و دستهای سرد تو خالی از عشق

کجایی بی خبر؟

 

 

در ازدحام بی خبری آدمها 

                      عشق افسانه ای در شعله آفتاب بی مهری خاکستر می شود 

    با آواری از خاطره ها می مانم پشت پنجره 

  دیوار ها می پوسند .پنجره زنگ میزند.شیشه ها ترک  می خورند 

 و آیینه مقابلم حالا قابی می شود از اسکلت یک انسان 

  

 

 

 در لهیب سوزان کویر تنها ییم میسوزم 

  

بی اعتنا به ابر و باران  

 

               انتظار می کشم 

 

              باغ لبخندم در عطش نبودنت سوخته 

  

 از ضمیر تشنه دلتنگی ام آتش می بارد  

 

 

 رویش صبح را انگار قفل کرده اند 

 

و کلیدش را نمی دانم کجاست 

 

               دیگر نمی شود دل را به در یا زد 

 

         نمی خواهم موج ها را بشکنم 

 

         ساحل امنی وجود ندارد 

  

 

ستاره های آویزان در آسمان شب می میرند 

 

در غروب غمگین سرد بی خبری یخ بسته ام پشت پنجره 

 

و باز هم در انتظار می مانم 

 

 

 

دوباره باران می بارد 

 

و دوباره یاد تو را می آورد 

 

                 و من دوباره فریاد می زنم   

 

 

کجایی بی خبر؟ 

 

 

 

لیلا پاییز ۱۳۸۷

کجاست دستهای گرم آفتاب؟

 

 

آی شاخه های خمیده از پاییز زرد 

          آی دستهای لرزان از زمستان زرد 

              

                به کدامین امید در انتظار طلوع خورشید  صبور مانده اید؟ 

 

   

 

دستهای زرد پاییز بر گو نه هایم می نشیند 

        

                     رخساره ام رنگ می بازد 

 

                          اینجا همه چیز از خزان حکایت  میکند 

 

کجاست شانه های استواری برای تکیه دادن؟  

 

   کجاست آغوشی گرم برای اشک ریختن؟ 

 

         غروب سرخی می بینم      چه شد آن همه عشق اساطیری؟ 

  

 

آی آدمک های کوکی بی احساس 

      

          آی دستهای سیاه سرنوشت 

 

                             که سنگدلانه می گذرید از کوچه 

 

و خلوت سردم را با تزویر گرم می کنید 

 

                              من سزاوار این گلوله های سرد نیستم 

 

 

   

 

آتش درونم از نا امیدی سرد می شود 

 

             چشم هایم از بی خبری یخ بسته 

 

                            قلبم حالا دیگر قندیل یخیست که نمی دانم چرا می تپد؟ 

 

نمی خواهم در حصار دروغین آدمک ها غرق شوم 

 

              خلوت سردم سرشار از نا امیدی میشود 

 

                         در اسارت این جبر سرد می سوزم 

 

کجاست دستهای گرم آفتاب؟ 

 

کجاست عشق افسانه ای..........؟ 

 

 من در نا کجا آباد گم گشته ام 

  

لیلا            پاییز ۱۳۸۷     

                  من کجا گم شدهام