باران صدای پای توست
آه ای سفر کرده چه می توان گفت وقتی قلب من از جنس آیینه است و دستهای سرد تو خالی از عشقباران صدای پای توست
آه ای سفر کرده چه می توان گفت وقتی قلب من از جنس آیینه است و دستهای سرد تو خالی از عشقخداحافظ برای همیشه
از امتداد ابرهای باران زا گذشتی افق های ذهنم را در نوردیدی
و یک روز از جاده های خیس و بارانی آمدی گرمای وجودت را حس کردم
یک شاخه گل به من هدیه کردی و با کلامت جان بخشیدی مرا
با آهنگ عشق آمدی و به من سلام گفتی
با حس باران آمدی
دروازه های قلبم را به سوی عشق باز نمودی
و همه پنجره ها رو به دریا باز شد با تو
آن کلام گرم کجا واین کلام زخمی کجا
امروز آهنگ رفتن داری با من ؟
در جاده محو می شوی ستاره ای که در آسمان عشق خاموش میشود
و پنجره ای میماند که در بهت مهتاب یخ بسته با من
دیگر اما کدام دریا کدام عشق؟
خداحافظ برای همیشه
لیلا شهریور ۱۳۸۷
کجای زمینی عشق من؟
کجای زمینی عشق من؟
من در جاده تنهایی گم شده ام
در سکوتی پر از آزردگی رها
در دریایی از اشک بی خبری غرق
در کهکشانی از ستاره های خاموش آویزان
و در آتش عشق تو می سوزم آهسته
فریادی خاموش در درونم میمیرد لبهایم تشنه گفتن کلامی شاد
و گوشهایم از شنیدن کلامی محبت آمیز نا امید
چشمهایم به جاده دوخته شده جاده ای بی انتها
که شاید به ساحلی دور ختم میشود
روحم از تنهایی یخ بسته وجسمم گرمای وجودت را می خواهد
اما کجاست تویی که دستهایم را بگیری؟ بیا تا در دامان دشتها رها شویم با هم
کدامین ستاره برای زنده بودن من چشمک می زند؟
ترانه با هم بودنمان در کدامین سیاره می پیچد؟
در کدامین لحظه با تو خواهم بود؟
کجاست دستهای گرمت ؟ کجای زمینی عشق من؟
می خواهم با تو باشم از سمت عشق آمدی وبه شهر فراموشی رفتی؟
آغوش با طراوت مرگ و گرمی خاک گور مرا می خوانند
ومن در انتظار رویش دوباره دستهای توام
و تلفظ کلامی مهر آمیز از لبانت
آنقدر در این انتظار غرقم که خاموشیه ستاره زندگیم را نفهمیدم
وتمام نبودنت را درک نکردم
کجای زمینی عشق من؟
لیلا مرداد۱۳۸۷
یه لبخند به یه قبر سرد هدیه کن
یه لبخند به یه قبر سرد هدیه کن.......
اگه یه روز برگشتی و من نبودم فقط یه جا میتونی پیدام کنی
و اون جا یه قبر سرد و تاریکه زیر یه درخت سرو با یه سنگ کهنه
که اسم من روش نوشته شده
البته میدونم که آروم از کنارم عبور می کنی
اسممو میبینی اما حتی یادت نمی آد که این اسمو کجا شنیدی
فراموش میکنی که یه روز دوستم داشتی و می خواستی من کنارت باشم
اما من حتی اون لحظه هم دوستت دارم
مطمئن باش که خاک قبرم غباری میشه و روی گونه هات میشینه
و آروم گونه هات و میبوسم
این بار وقتی از کنارم عبور کردی
خاک قبرم روی گونه هات گونه هات میشینه و میبوسمت آهسته
فریاد میزنم که دوستت دارم
و میدونم که تو صدای یه مرده را نمیشنوی
دوست دارم اون لحظه پاییز باشه و بارون بگیره
و تو آهسته از روی برگای زرد عبور میکنی
و این صدا برای من برای همیشه صدای عبور یه عشقه
و کاش توی آن لحظه احساس داشته باشی
به سنگ کهنه قبرم نگاه کن
من و تو و خدا اونجا تنهاییم
اما تو صدای قلب منو نخواهی شنید شاید هم دیگه قلبی نداشته باشم
و همه چیز خاک شده باشه اما من صداتو میشنوم
چون من مرده ام
میگن مرده های عاشق روحشون همیشه دنبال عشقشونه
توی لحظای که دیگه نیستم اعتراف کن......
اون وقت آروم دور بشو شاید اون لحظه روح سردم آروم بگیره
و برای همیشه به یه دنیای دیگه سفر کنه
اگه وقتی داری دور میشی یه برگ سبز توی قلب پاییز دیدی که روی کتت نشست
اون برگ سبز منم
اگه یه پروانه دیدی که روی دستت نشست
اون منم وقتی دور میشی یه دفعه دیگه برگرد
و پشت سرتو نگاه کن بذار یه روح آروم بگیره
و یه لبخند به یه قبر سرد هدیه کن
بذار اون قبر سرد با نور عشقی قدیمی اما فراموشکار گرم شه
لیلا مرداد ۱۳۸۷
حضور عشق
حضور عشق
بیا یک لحظه با آهنگ بودن مرا از اوج تنهایی رها کن
میان سایه های غم و حسرت نگاهم را به دریا آشنا کن
بیا در جاده های خلوت عشق مرا تا عمق بودن ها صدا کن
اگر دردی بود.درمان من باش برای غصه هایم تو دعا کن
بیا یک شب میان دشت احساس از آن غربت که با هم گل بچینیم
بیا تا با نگاهت جان بگیرم بیا تا عشق و باران را ببینیم
بیا تا با کلام گرم عشقت حضور عشق را جدی بگیریم
سراب و وحشت است تنهایی و غم بیا با هم بمانیم و بمیریم
لیلا تیر ۱۳۸۷
*******************************************************
هجرانت برایم مرگی تدریجیست و می دانم که نمیدانی
مهر من
مهر من
زیبا تر از من .تو. رویی ندیدی
خوشبو تر از من گلی نچیدی
ای غافل از عشق بی انتهایم
مهربان تر ز من مهربانی ندیدی
آسمان گر چه شهریست از ستاره
روشنایی تر از من چراغی ندیدی
در سراشیبی جلگه های شبی سرد
جز آواز زخمی من کلامی شنیدی؟
چه من خسته از بی تو بودن شکستم
بگو با من از من پیامی شنیدی؟
تو هم مثل من از سکوت غم آلود
فرو رفته ای آفتابی ندیدی
بیا با طراوت کنیم لحظه ها را
من آرام جانت شوم .جان بگیری
لیلا تیر ۱۳۸۷
تولد من
تولد من.....
به دنیا میام برای زیستن.... برای زیستن..... وباز هم برای زیستن
زندگی را دوست دارم ....خدایی را که منو خلق کرد دوست دارم
وبنده های که خدا خلقشون کرد تا به هم عشق بورزیم...دوست دارم
امروز ۱۵ تیر ماه روز تولد من است
خدایا متشکرم که به من فرصت میدهی تا باشم
you raise me up
you raise me up
((من با تو پرواز می کنم)) تو مرا بالا میبری
غمهایت را با من قسمت کن
و می دانم که شادیهایت را با دیگری...........
بگذار با ترانه یادت
آواز زندگی بر خانه ام جاری شود 
اینجا نفس کشیدن سخت می شود
اگر تو نباشی
کاش می دانستی که نسیم هر لحظه بوی ترا
برایم هدیه می آورد
غروب غمناکی حاکم است
کاش اولین طلوع من باشی
اینجا برای من آخر راه است
شروع من باش
با یادت پرواز میکنم تا دوردستها
از دیوارها میگذرم و اقیانوس ها را در می نوردم
تا به تو برسم
می خواهم با تو پرواز کنم
آنسوی افق برای ما آزادیست و عدالت
اما وقتی نباشی غربت است
تلخی نبودنت شیرینی یادت رابرایم زهر آلود می کند
چه شیرین است و چه کشنده
میبینی چه عاشقانه در حسرت با تو بودن میسوزم؟
تنهایی خود رابه تو هدیه میکنم
تا سنگینی بار عشقم را لمس کنی
چه کسی میداند حقیقت عشق را؟
در پناه سایه ها پنهان میشوم
تمام هستی ام را به انتظار میسپارم
من به روزنه امید چشم دوخته ام
با خاطره سبز تو زنده میشوم
لحظه هایم با یادت میکذرند
وبا سرود سبزت به بستر میروم
((you raise me up........... ))
واین ترانه برایم مویسقی زندگیست
لیلا خرداد۸۷
با من بمان
با من بمان
ای تنیده در وجودم
باتارهایی از عشق
با من بمان هر چند کوتاه
دستهایت را به من بسپار
می خواهم در تو غرق شوم
دستهایمان جوانه میدهد از عشق
اگر تو بمانی
می خواهم در آبی وجودت محو شوم
مثل ذره ای در امتداد تمام لحظه هایت
ترانه با هم بودنمان را سر می دهیم
اگر تو بخواهی
حقیقت دوست داشتنم را در قلبم خاک میکنم
به خاطر تو
تورم دیوارهای قلبم می سوزند
زخمم کهنه می شود و فریاد میزند
و همچنان خاموشم
در ستیز قلب و احساس قربانی می شوم
و می سوزم در خورشید نگاهت
می دانم که نمی مانی با من
انتهای جاده با هم بودنمان مه آلود است
راه بس تاریک است
وحشت است بی تو
می خواهم دستهایت را لمس کنم
آه عزیزم
میدانم در جدال وجدان و دلسوزی برای من میسوزی
و منزجرم از این همه ترحم
صدایی می آید
کسی آوای حقیقت سر داده
کدام حقیقت گم شده را با تو بازگویم ؟
گناه من بیچاره را میبینی؟عاشق شده ام
و تو خود شاهدی
ای همیشه در وجودم
بر من بتاب
بگذار خورشید وجودت تن یخ بسته ام را جان بخشد
پاهایم میلرزندکجاست گرمای وجودت
در کدامین لحظه گم گشته ام با تو؟
نمیدانم کدام ساعت کدام روز؟
وجودم را در تو جا گذاشتم
آه چه میبینم در آیینه ؟تورا
تو را با تمام خودم
چه کسی میداند؟
من در تو گم شده ام تو در دیگری
فریادی خاموش وجودم را تسخیر کرده
تو کجای جاده به من رسیدی؟چرا حالا؟
من همه راه را تنها پیمودم
اما تو تنها نبودی
انتظار برایم سیاه می شود 
وشعرهایت برای دیگری قلبم را آتش میزند
اما تو نمیدانی
اشک مجالم نمیدهد
نمی خواهم بنویسم
می خواهم خاموش بمانم
لیلا خرداد۸۷
سفر با تو
سفر با تو
من ازترسیم خطی 
بر کنار ساحلی در ابتدای
آبی مواج عاشق می شوم با تو
و تو فانوس خواهی شد
برای قلب خاموشم
در این شبهای سرد بی سر انجامی
چه بارانی که می بارد بر رخسارمان ای عشق
عجب رسم غریبی می شود وقتی که می آیی
چه عاشق می شوم با تو در این دنیای تنهایی
سفر با تو برای من سفر در اوج رویا بود
در این شبهای بی تابی عجب نوری عجب خوابی
سفر با تو تکامل می دهد حس غریب دوست داشتن را
وباران با سخاوت میزند بر لحظه های آبی ما
من از عشق تو لبریزم
و می دانم که تو لبریز از عشق دیگری هستی
واین زخمیست بر قلبم که میدانم نمیدانی
من از جنس ساقه ای شبنم
وتو از جنس گرم آفتابی
تو نور افشان و مغروری ومن محتاج نور تو
سفر با تو برای من سفر در کهکشان عشق
ولی افسوس عمر این سفر کوتاست
چرا بر من نمی تابی؟چرا خورشید نگاهت را به چشمانم نمی دوزی؟
بیا و دست گرم مهربانت رابه من بسپار
که من محتاج دست گرم تو خورشید سوزانم
چه مهتابی تو بر شبهای من تابیدی و رفتی
نفس هایت برای من نوید زندگانی است
کلامت عشق من آهنگ بی پروایی و بی ادعایی است
تو می دانی که قلب من اسیر ناب چشمان سیاه توست؟
نه می دانم نمیدانی.تو با من مثل بارانی
تو میباری و عاشق میکنی و میروی آرام
ولی با رفتنت در قلب من سیلی شود از غم
که می دانم نمی دانی
به قول تو :حقیقت میشود پنهان نه آن چیزی که میبینیم
مرا با خود ببر ای حس گرم بوسه ای سوزان
بسوزانم وتا فردای فرداها بمان با من
چقدر از انتهای این سفر لبریز از مرگم
بمان با من .بخوان با من 
ومن لبریز حس خواهش یک لحظه نزدیکی
یکی بودن .یکی با تو در این لحظه
وتو در فکر فردایی که می آید پشیمانی.................
آتش
آتش
گر می گیرد تنم و تمام وجودم
انگار میسوزد قلبم و فریاد میزنم
اما بی صدا وقتی در سکوت تنهایی همیشه گی ام
به کلماتی می اندیشم که سیاهند اما تاریخی..........
غریبه تو فروردین را مثل بهمن کردی
با تو نورانی ام غریبه 
من از عبور یک شب ویک جهان ستاره
گذشته تا رسیدم به تو که غرق نوری
میان کوچه باغی که یاد سبز عشق است
گذشته تا ببینم تویی که دل صبوری
تو هم ز خود سفر کن بیا به اوج معنا
چو نور کهکشان باش تویی که آفتابی
به سینه های پر غم بده تو مهربانی
به قلبهای خسته بده جهان صفایی
غم غروب عشقت همیشه بر دلم است
غریبه آشنایی اگر ز غم جدایـــــــــــی
اگر چه دوری تو همیشه پر غزل بود
دلم همیشه از غم نداشت مهربانی
لیلا علی اکبری
تمام من
باز هم شب شد
شب تکرار
شب خاطره ها
چشم بر پنجره بستم که اگر
شبی از کوچه گذر کرد با نگاهش پر از عشق شوم
باز تکرار شبی سرد
خاطره میشکفد در فضای خانه
چه کلامت زخمیست اوج غربت آنجاست که تو آنجا هستی
پی سیبی رفتی سیب سرخی از دور
وخیال من را به لب رود سپردی
فکر می کردی آنجا مهربانی دارد
سادگی عشق وفا هر چه خواهی دارد؟
فال گلبرگ زدم به امیدی که بیایی سحری
ونگاهت را به نگاهم دوزی
و بگویی که پشیمانی و دیگر هرگز قصد غربت نکنی
و شوی فانوسم که به من نور دهی
راه غربت دور است نکند دور شوی
اشک خون می چکد اکنون به جای باران
که بهار من را مثل پاییز شدی و تما م من را با خودت دزدیدی
و هم آواز شدی با صدای رفتن و چه در چشمانت هوس رفتن بود
و نگاهت دیگر برقی ازعشق نداشت
مثل این که رفتن با تو نجوا میکرد ووداع میکردی با نگاههای زیاد
ومن دور شدم تا نبینم هرگز لحظه هجرانت لحظه رفتن را
وتو ای بی احساس لحظه ای فکر نکردی که مرا
بی حضورت چه کنند؟ ودرونم غم بود مثل آتش تب بود
و چه نمناک شدم گونه هایم رود است
بی حضورت اشکم بارش باران است
وسرودم غمبار و تو فروردین را مثل بهمن کردی
و تمام من را با خودت دزدیدی
لیلا
عشق نفرین شده
عشق نفرین شده
در خلوت افسانه ها تنها نگاه عاشق است
دریا دلیل زندگیست
دل آسمان بی قرار
رویای من تنها تویی
در آرزوها جای توست
خلوت همیشه یاد توست
باران صدای پای توست
من هستم و یک باغ سبز
وقتی که خواب است و شب است
من هستم و یاد تو است
یادت نمی آید مرا؟
در کوچه باغ خاطرات اما ترا دارم به یاد
شب شد تو کوچیدی ومن
در غربت یک اجتماع
آلوده عشقت شدم
ماندم اسیر انتظار
شالوده عشقم شدی
اما خودت ای بی وفا
رفتی و من تنها شدم
گشتم فدای غصه ها
اوج نگاهم یاد توست در سینه ام اسرار توست
طوفان شدم باران شدم مانند دریاها شدم
تو رمز یک دوران شدی
در سینه ام طوفان شدی
اما که رفتی بی خبر مثل سرابی گم شدی
افسوس بر رویای من
بر حالت غمهای من
افسوس بر چشمان من برخاطرات و یاد من
حالا که رفتی بی وفا یادت مرا تسخیر کرد
در باطنم یادت بماند قلب مرا تهدید کرد
نیلوفری بودم به باغ آنگاه که گفتی تو زعشق
اما کنون مثل گل مرداب و رویا مرده ام
رفتی و قلبم را شکست
غربت غروب و انتظار
شب ماند وتنهایی وغم تصویر رویای خزان
نفرین من دنبال توست
در قلب من فریاد توست
آه و فغان و گریه ام همراه بی پایان توست.
لیلا علی اکبری زمستان ۱۳۸۶
عبور او در یاد
عبور او در یاد
کسی مرا از پشت پنجره صدا می کرد
کسی که چشم او به رنگ آسمان آبیست
کسی که قلب او همیشه پر احساس است
کسی که جای ستاره در آسمانش خالیست
کسی که دریایی ترین واژه لبخند است
کسی که شبنم آبی صداقت از او جاریست
کسی که از عمق چشمانش چکیده قطره اشک
کسی که قلب کویر به یاد او مهتابیست
کسی که آخرین سفیر غزل های دیدار است
کسی که تنها به خاطر او زمستان بارانیست
کسی که معمای طلاطم دریاســـــــــــت
کسی که آرامش من در هوای طوفانیست
کسی که همیشه ساکن دریا و قایق بود
کسی که از غم او ژاله در تب و زاریست
کسی که از نبود او بغض آسمان میگیرد
کسی که به عشق او غزلهای من نورانیست
کسی که عبور او همیشه در یاد است
کسی که نام من(لیلا)همیشه بر لبش جاریست
لیلا علی اکبری
باران بزن
باران بزن شاید تو خاموشم کنی، شاید امشب سوزش این زخم ها را کم کنی
اه باران من سراپای وجودم اتش است پس بزن باران بزن شاید تو خاموشم ....!!!
گاهی به عکسم نگاه کن
گاهی به عکسم نگاه کن
به چشمانم نگاه کن
خیره ام به تو
دوباره نگاه کن
به تو می نگرم
از این سوی دنیا
تا آن نا کجا آبادی که سفر کردی
چشمان من هنوز تو را می جویند
می دانم جرأت نگاه کردن به چشمانم را نداری
عکسم را در کدامین بیغوله در شهر غربت جا گذاشتی
که فراموشم کنی ؟
رؤیای با من بودن را در کدامین اقیانوس رها کردی؟
باران تندی می بارد و هوا سرد است
و هنوز همان ژاکت صورتی گرمم می کند
دوباره نگاه کن.................
آی مبلغ عشق مدعای دوست داشتن
آی عاشق متظاهر
غروب نگاهم را می بینی؟
لحظه با هم بودنمان را به یاد می آوری؟
قدم می زدیم من و تو.........
و تو از عشق می گفتی و با هم بودن
وبا هم رفتن و چه بی رحمانه
یاد مرا در این سوی کرانه جا گذاشتی
ویاد مرا
از کوله پشتی ات در اقیانوس بیرون انداختی
حالا آبی من سیاه است
وباران دیگر برایم بی معناست
دریا برایم تداعی مرداب است
و عشق تداعی نیرنگ و خودخواهی
با من چه کردی؟
حالا دیگر اقیانوس را دوست ندارم
و انتظار تو برایم مرگی تدریجی است
تو از خاکت سفر نکردی
تو از خودت دور شدی
تو از خودت سفر کردی
مرزی برای عشق نمی شناسم
برای به هم رسیدن.............
تو رسیدن را نخواستی
تو در انقلاب نا بهنگام نفست
و عشقی که ادعایش داشتی
هجوم وحشی سیاه فراموشی را
بر گزیدی
وعشق را به دنیای سیاه غربت باختی
اما
گاهی به عکسم نگاه کن
(لیلا علی اکبری زمستان ۱۳۸۶) 
اشتباه کردم
می گویند وقتی خورشید غروب می کند
چشمان منتظر به آسمان دوخته می شوند
دستها به طرف آسمان بلند می شوند
و قلبهای عاشق و بی پناه مظلو مانه می زنند
و همه صداها در کهکشان می پیچند
و غم ها در افق رنگ سرخ خون می گیرند
آنوقت بغض ها می ترکند
و اشک از گونه ها جاری می شود
صدای رعدی می پیچد در دشت
و کوهی از غم فرو می ریزد
آنوقت درک می کنی که دوست داشتن سخت است
حیران می شوی در سرخی غروب و زردی چهره ات
شاید آنوقت بدانی شاید
که من امروز چه را می جویم
گم می شوی در دوست داشتن و متنفر شدن
سایه ها را می بینی
و گاه می اندیشی
که تقاس کدامین گناه را می دهی؟
سایه ات را در آب می بینی و مرا تداعی میکنی
جای خودت در آیینه مرا می بینی
و تکرار می کنی زیر لب:اشتبا ه کردم
اما کجاست منی که تو را ببخشد؟
لیلا علی اکبری زمستان ۱۳۸۶
یاد سبز
یاد سبز
زطبعم شعر می روید 
مگر احساس می میرد
زمانی که تو می مانی درون قطعه قلبم
چرا از من نمی گویی چرا با ما نمی خوانی 
و خورشید نگاهت را به چشمانم نمی دوزی
اجاق گرم قلبم را فروزان کن که جان گیرم
وگرنه رو به خاموشیست و می دانی که می میرم
به یادت خواب می دیدم
سحر با خاطرات تو ز بستر می شدم آری..........
کنون خاموش می بینم تمام خاطراتم را
چرا؟
چون تو تمام عشق من را یک تصور
آه آری یک تصور فرض می کردی
تو که دستان سردم را همیشه گرم می کردی
تو که فانوس قلبم را پر از دریا وشب کردی
تو که از ناله عشقت به من گفتی شب مهتاب
تو که گفتی خریداری غزلهای گرانم را
تو که با بال سبز عشق مرا تا قصر ها بردی
و تا آبی ترین آبی مرا تا بیکران بردی
ولی دروازه قلبت عجب بی چفت و بی بند است
که اکنون از من و عهدت نداری یاد چندانی..........
از آن روزی که تو رفتی کلام سرد من یخ زد
و خواب از چشم من پر زد
گل باغ دلم پژمرد
تمام من فراری شد 
شدم سایه درون شهر
همان بودم ولی بی تو و با یک کوله بار غم
تمام وسعت شب را به دنبالت گذر کردم
و تا دریای بی تابی به غربت ها سفر کردم
عجب رسوا شدم آری رفیق شهر مهتابی
بهار من زمستان شد و تو تندیس تنهایی..........
عبورت مانده در یادم حضورت را نمی یابم
و تو یک نقطه تاریک برای صبح فردایی
من امشب بال می خواهم رفیق راه می خواهم
که تا فردا و فرداها کند با یار همراهی
((لیلا علی اکبری پاییز 1386)) 
فردا دیر است
فردا دیر است
به آوای عشق تو
دل داده ام
و نگاهم به پنجره بود تا باز شود
اما پنجره ها همه در بهت مهتاب یخ زده اند
و نگاهم به دریچه ها دوخته شده
و سایه های سردی که می گذرند از کوچه
بی صدا...
دلم برایت تنگ شده
آری برای تو.........
بر من احسانی نکردی
اما دوستت دارم
از من دوری دور
اما احساست می کنم
تا اشکهایم را نبینند
کاش ندانند آدمها که چه زجری می کشم از نبودنت
می خواهم نسیم بوزد تا گیسوانم پریشان شود
وبا رقص باد به چرخش در آید
ومانند موج های اقیانوس هر طرف برود
چه کسی عشق را انکار می کند؟
نگاه کن
بی تابم بی تاب تو
آنها می گویند که دوستم دارند اما من
احساست میکنم
برایم آواز بخوان
نگذار در این خلوت پریشان صدای طوفان مرا بترساند
پاییز آمده
اما خوب می دانم آنجا که تو هستی بهار است
بهاری برای تو پاییزی برای من
فراموش نکن پاییز تو هم می آید
بیا با هم قدم بزنیم شانه هایم می لرزد
و نگاهم هنوز به پنجره است
تا تو بیایی دستهایم را گرم کن
نگاهم را به اقیانوس بکشان
می خواهم آبی ببینم
اما با تو
امروز بیا فردا خیلی دیر است
((
لیلا علی اکبری پاییز ۱۳۸۶))آه ای سفر کرده چه می توان گفت
خاکستر عشق
سوار تنها از سمت کدام جاده عبور کرده ای
که بوی عطر گلهای وحشی را می دهی
بگذار تا باد شمیم دلکش نگاهت را به من هدیه کندآ
_آه ای سفر کرده چه می توان گفت
وقتی قلب من از جنس آیینه است
و دستهای سرد تو خالی از عشق
وقتی که می رفتی فکرش را می کردی که نگاه منتظری در این سوی کرانه دریا ترا بجوید
آه ای مسافر آ آیا می توانی پس از این انتظار طولانی مرا به کلامی میهمان کنی
وقتی نیستی تنهایی عظیمی است
تماشا کن
احساس سردت خاکستر عشق را بر موهایم می نشاند
گوی گونه هایم جایش را به خطوط چروک می سپارد
باور نمی کنی؟نگاهم کن
خیال نکن باور ترا باد می برد
نگذار ترک آیینه قلبم عمیق شود
شاید اتهام تو بی خبری است
افسوس
از پریشانی بادو حکایت تنهاییم نپرسیدی
چقدر یاد ترا در قلبم آب می دادم
اما تو در پیچ و خم جاده چقدر بی رحمانه یاد مرا جا گذاشتی
دیگر باور نمی کنم که از تلاقی دو نگاه عشق معنا می شود
در هیچ نگاهی مهربانی و گرما را حس نمی کنم
سایه های سیاه مرا تسخیر کرده اند
کلمات زیبا بر دلم نمی نشیند
روزها چقدر سخت می گذرند و لحظه دیدار نمی رسد
حقیقت این است تو هر گز عاشق من نبوده ای
اگر از دوست داشتن گفتی دروغ بود
و شاید آن اعتراف حاصل جدال وجدان بود و دلسوزی
خوب درک می کنم
حقیقت این است تو هر گز عاشق من نبوده ای
تنهایم نگذار
نگذار بوی خاک باران خورده گورستان را بگیرم
نگذار دامنم را که بوی عطر گل یاس می داد را به خاک هدیه کنم
و از اسارت چشمانت بگریزم
تاوان بی حرمتی به باران را باید بدهی
شب نزدیک است تنهایم نگذار
می خواهی مسیر جاده را به تنهایی طی کنم؟
عشق فقط در کتابهاست
عشق افسانه ای بیش نیست و عمر کو تاهی دارد برای تو
نگاه تو دیگر برایم معما نیست
حقیقت این است تو هر گز عاشق من نبوده ای
امروز اتهام تو بی خبری است
و فردا جرم تو قتل است
زیرا قلب مرا شکسته ای و نگاه مرا کشته ای
((و هیچ آرمانی کشته شدن یک بیگناه را توجیه نمی کند))
لیلا علی اکبری پاییز 1386