یاد سبز

یاد سبز

زطبعم شعر می روید                                 

مگر احساس می میرد

زمانی که تو می مانی درون قطعه قلبم

چرا از من نمی گویی چرا با ما نمی خوانی    

                      و خورشید نگاهت را به چشمانم نمی دوزی

اجاق گرم قلبم را فروزان کن که جان گیرم

وگرنه رو به خاموشیست و می دانی که می میرم

                                                 

به یادت خواب می دیدم

سحر با خاطرات تو ز بستر می شدم آری..........

کنون خاموش می بینم تمام خاطراتم را         

                                                      

چرا؟

چون تو تمام عشق من را یک تصور

آه آری یک تصور فرض می کردی

تو که دستان سردم را همیشه گرم می کردی       

                                                           

تو که فانوس قلبم را پر از دریا وشب کردی

تو که از ناله عشقت به من گفتی شب مهتاب

تو که گفتی خریداری غزلهای گرانم را            

                                                               

تو که با بال سبز عشق مرا تا قصر ها بردی

و تا آبی ترین آبی مرا تا بیکران بردی

ولی دروازه قلبت عجب بی چفت و بی بند است

که اکنون از من و عهدت نداری یاد چندانی..........

                                                  

از آن روزی که تو رفتی کلام سرد من یخ زد

و خواب از چشم من پر زد

گل باغ دلم پژمرد                                                   

تمام من فراری شد     

شدم سایه درون شهر

همان بودم ولی بی تو و با یک کوله بار غم

تمام وسعت شب را به دنبالت گذر کردم                     

                                                             

و تا دریای بی تابی به غربت ها سفر کردم

عجب رسوا شدم آری رفیق شهر مهتابی

بهار من زمستان شد و تو تندیس تنهایی..........

                                                    

عبورت مانده در یادم حضورت را نمی یابم

و تو یک نقطه تاریک برای صبح فردایی                 

                                                               

من امشب بال می خواهم رفیق راه می خواهم

که تا فردا و فرداها کند با یار همراهی                    

((لیلا علی اکبری پاییز 1386))  

فردا دیر است

فردا دیر است

تمام زندگی را

   

به آوای عشق تو

دل داده ام

و نگاهم به پنجره بود تا باز شود

و تو بیایی.........

اما پنجره ها همه در بهت مهتاب یخ زده اند

و نگاهم به دریچه ها دوخته شده

و سایه های سردی که می گذرند از کوچه

بی صدا...

دلم برایت تنگ شده

آری برای تو.........

بر من احسانی نکردی

  

اما دوستت دارم

از من دوری دور

اما احساست می کنم

دلم می خواهد بارانی باشد

 تا اشکهایم را نبینند

کاش ندانند آدمها که چه زجری می کشم از نبودنت

می خواهم نسیم بوزد تا گیسوانم پریشان شود

وبا رقص باد به چرخش در آید

ومانند موج های اقیانوس هر طرف برود

چه کسی عشق را انکار می کند؟

نگاه کن

بی تابم بی تاب تو

آنها می گویند که دوستم دارند اما من

احساست میکنم

برایم آواز بخوان

نگذار در این خلوت پریشان صدای طوفان مرا بترساند

پاییز آمده

اما خوب می دانم آنجا که تو هستی بهار است

بهاری برای تو پاییزی برای من

فراموش نکن پاییز تو هم می آید

بیا با هم قدم بزنیم شانه هایم می لرزد

و نگاهم هنوز به پنجره است

تا تو بیایی دستهایم را گرم کن

نگاهم را به اقیانوس بکشان

می خواهم آبی ببینم

 اما با تو

امروز بیا فردا خیلی دیر است

((لیلا علی اکبری پاییز ۱۳۸۶))

آه ای سفر کرده چه می توان گفت

خاکستر عشق

سوار تنها از سمت کدام جاده عبور  کرده ای

که بوی عطر گلهای وحشی را می دهی

بگذار تا باد شمیم دلکش نگاهت را به من هدیه کندآ

 _آه ای سفر کرده چه می توان گفت

وقتی قلب من از جنس آیینه است

و دستهای سرد تو خالی  از عشق

وقتی که می رفتی فکرش را می کردی که نگاه منتظری در این سوی کرانه دریا ترا بجوید

آه ای مسافر آ آیا می توانی پس از این انتظار طولانی مرا به کلامی میهمان کنی

وقتی نیستی تنهایی عظیمی است

تماشا کن

احساس سردت خاکستر عشق را بر موهایم می نشاند

گوی گونه هایم جایش را به خطوط چروک می سپارد

باور نمی کنی؟نگاهم کن

خیال نکن باور ترا باد می برد

نگذار ترک آیینه قلبم عمیق شود

شاید اتهام تو بی خبری است

افسوس

از پریشانی بادو حکایت تنهاییم نپرسیدی

چقدر یاد ترا در قلبم آب می دادم

اما تو در پیچ و خم جاده چقدر بی رحمانه یاد مرا جا گذاشتی

دیگر باور نمی کنم که از تلاقی دو نگاه عشق معنا می شود

در هیچ نگاهی مهربانی و گرما را حس نمی کنم

سایه های سیاه مرا تسخیر کرده اند

کلمات زیبا بر دلم نمی نشیند

روزها چقدر سخت می گذرند و لحظه دیدار نمی رسد

حقیقت این است تو هر گز عاشق من نبوده ای

اگر از دوست داشتن گفتی دروغ بود

و شاید آن اعتراف حاصل جدال وجدان بود و دلسوزی

خوب درک می کنم

حقیقت این است تو هر گز عاشق من نبوده ای

تنهایم نگذار

نگذار بوی خاک باران خورده گورستان را بگیرم

نگذار دامنم را که بوی عطر گل یاس می داد را به خاک هدیه کنم

و از اسارت چشمانت بگریزم

تاوان بی حرمتی به باران را باید بدهی

شب نزدیک است تنهایم نگذار

می خواهی مسیر جاده را به تنهایی طی کنم؟

عشق فقط در کتابهاست

عشق افسانه ای بیش نیست و عمر کو تاهی دارد برای تو

نگاه تو دیگر برایم معما نیست

حقیقت این است تو هر گز عاشق من نبوده ای

امروز اتهام تو بی خبری است

و فردا جرم تو قتل است

زیرا قلب مرا شکسته ای و نگاه مرا کشته ای

((و هیچ آرمانی کشته شدن یک بیگناه را توجیه نمی کند))

لیلا علی اکبری  پاییز 1386

گپی تلفنی با خانم لیلا علی اکبری

                                                            

سلام من ستاره صدر خبرنگار موسسه پژوهشی جوان در وبلاگ نویسندگان هستم.خیلی زیاد نویسنده ها رو دوست میدارم مخصوصا؛ اگه خانم باشن و یه جایی آبروی ما خانمها رو می خرنچند روز پیش به درخواست دبیر انجمنمون  آقای مهرداد بیکلامتصمیم گرفتم با خانم لیلا علی اکبری مصاحبه ای داشته باشم و از نزدیک ایشون را ببینممخصوصا؛ که فهمیدم ایشون نویسده و فیلمساز و خبر نگارن و گفتن که ایشون خیلی جوان هستنراستش خیلی خوشحال شدم چون قرار بود با کسی مصاحبه کنم که از من جوانتره و در فرهنگ نام آوران یکصد سال اخیر ایران نام ایشون ثبت شدهکتاب ایشونو گرفتم و بیشتر راغب شدم از نزدیک ببینمشونداشتم فکر می کردم که از این خانم جوون چی بپرسمکه خبر جالبی شنیدمهمکاران به من گفتن که خانم علی اکبری ساکن شهر شعر و ادب شیراز هستنحالا دیگه دیدن ایشون برای من ساکن تهران تقریبا غیر ممکن  پس تصمیم گرفتم تلفنی با ایشون صحبت کنم و بعد با اجازه خودشون این مصاحبه رو در وبلاک نویسندگان جوان بذارم.شروع کردم به گرفتن شماره مو بایل ایشان۲۰دقیقه پشت خط بودم که بالا خره یکی گوشیو جواب دادگفتم:خانم علی اکبری؟صدای آرومی آهسته جواب داد :ببخشید من توی جلسه هستم و گوشیو قطع کردداشتم از عصبانیت می مردم واما خودمو کنترل کردم و یه بار دیگه شماره رو گرفتم این بار یه نفر زود گوشی رو جواب داد اما این دفعه اصلا اهسته نبودو گفت:خانم عزیز من توی جلسه ام بعدا تماس بگیریدو قطع کرد.خیلی ناراحت شدم آخه بد مو قع مزاحم شده بودم.انروز دیگه جرات نکردم تماس بگیرمفرداش دوباره زنگ زدم واین بار ایشون جواب دادن و وقتی خودمو معرفی کردم ایشون منو کلی تحویل گرفتاولش اصلا زیر بار مصاحبه نمی رفتن  اما قول دادم که سوالام آسون باشهوایشون هم با مهربونی قبول کرد

خانم لیلا علی اکبری تا حالا چند تا فیلم ساختید؟یادم نمی آد دقیق.شاید ۴۰ فیلم

چه نوع فیلمهایی رو میسازید؟غالبا مستند و نما آهنگ

با چه سیستم فیلمسازی؟اکثرا بتاکم.مینی دی وی کم با مو نتاژ کامپیو تری (ادیوس وپریمایر و مایا)

خبر نگاری رو بیشتر دوست دارید یا فیلمسازی؟هر دو تاشون و دوست دارم هر کدوم یه جور جالبن

شما در فیلمها همیشه کار گردانید؟نه من گاهی وقتها فیلمهایی رو که خودم کارگردانی می کنم و خودم تدوین می کنم .نویسندگی و گویندگی و گاهی حتی فیلمبرداری و گریم هم می کنم بعضا کار تدوین رو هم دوست دارم

اولین کتابتون کی چاپ شد؟سال ۱۳۷۵ بود نام کتاب اولم اقیانوس عشق بود

از کی فکر کردی می تونی بنویسی؟از وقتی خیلی کوچیک بودم قدرت تخیل با لایی داشتم

خواننده مورد علاقه شما کیه؟من آقای احسان خواجه امیری رو خیلی دوست دارم.خصوصا ترانه برای آخرین بار................

                                        

با ارزش ترین جمله دنیا چیه؟دوست داشتن

                                       

با کی خیلی راحتی و همه چیزو بهش می گی؟ معلومه با خدا که خیلی دوسش دارم

                            

چرا توی اشعارتون و نوشته هاتون از غم میگید؟ اتفاقا اصلا غمگین نیستن.............شاید..........

                                 

آرزوت چیه؟که آدما هر گز به هم دروغ نگن که احسان داشته باشیم و قدر با هم بودن رو بدونیم که فراموش نکنیم ایمان هدیه خداست.عشق و دوست داشتنو به باد ندیم.از دل نرود هر آنکه از دیده رود.

کجای دنیا رو دوست داری و چرا؟ ایران رو چون وطنم هست 

چون چی؟ ..............................

کلا م آ خر؟ای عشق نه آبی نه سپیدیم هنوز

                                         در شهر امید نا امیدیم هنوز

                دیدی که چه کرد دست شب با من و تو

                                          در باز و به دنبال کلیدیم هنوز

                                 

                                                       

بعد از تو

                                         

بی هدف است روز های زندگی ام بعد از تو........

هوا رو به سردی می رود                                زمستان نزدیک است

و زندگی وقلب من چون هوا       رو به سردی می رود

اینجا دشت مه آلود اندوه است             

ویخ زده و افسرده است      اگر تو نباشی

آیا بودن بدون تو بی معنی نیست؟         

  من در لا بلای ابرههای سپید آسمان به دنبال تو می گردم

  آیا می دانی که در وجود غمهایت         

               و در گیرو دار سختی های زندگیت

                      حقیقت زیبای آسمان نیلی رنگ خفته است

و آیا  می دانی که در زمزمه های آبی آب           

                       در برکه نقره ای خیال 

                             تنها تصویر تو را می بینم

تو تنها رویای نیمه شب منی

                               ومن تنهاترین مسافر رویایی چشمان تو

                  

اکنون آمدهام تا دستهایت را

                به پنجه طلایی خورشید دوستی بسپاری

                          و در آبی بیکران غرق شوی

با من.......................

اینک زمان شکفتن و سبز شدن است               با تو.........

  تنها ثروت من عشق    و هدیه من به تو زندگیست

زندگی دوباره......................

                             اگر بروی ......

تمام پنجره ها بسته می شوند

     تمام پنجره هایی که رو به دریای آبی خیال باز می شوند  

               و رو به دشتهای پر از شکوفه.........

تو را در زلال آبی برکه ای یافتم

             آن زمان که تقدیر از زیر پل چوبی خیال عبور می کرد

و عروسان بر که نقره     بر روی موجی از زندگی می رقصیدند   

               

من خودم را با تو در آسمان می دیدم                           

            با بالهای خیالی و طلایی

                     که نور می گرفت از آسمان

                           آن زمان که با تو بودن زندگی بود

                                 و زندگی با تو بودن

           اما بدان که بی هدف است

                    تمام روز های زندگی هم بعد از تو..........

                                

           و من اکنون افسرده ترین

فرشته  آبی 

          دشتهای پر از شکوفه سیبم    

            بی تو..............       

                ((لیلا علی اکبری))

***********************************************************

                           

      یادداشت های من برای تو به زودی در همین وبلاگ

در این یادداشت های روزانه  می خوانیم: نوشته های زمستانی نویسنده

                                                                  آنچه امروز درک می کنم

                                                                  تا سرزمین آزادی

                                             فاصله من از تو

                                                                    رد پای عشق

                                                                    سفر تا بیکران

                                                                    با تو می کویم

                                                       ای سفر کرده

منتظرت می مانم

سفیر آرزو

گم گشته ام و زندگی من را رها نمی کنــــــــــد                         

                 گلدسته های عاشقی دیگر صدا نمی کند

از بس که غم نشانده ام در کوچه های بی کسی

                  دیگر کسی ز عمق دل من را دعا نمی کند

با آنکه اشک داده ام به یاس های زندگی

                    با این همه صداقتم با من ندا نمی کـــــند           

دیگر صدای عاشقی در کو چه ها نمی دمد

                    دیگر قطار زندگی با من صفا نمی کنــــــــد

دیگر حصار دردو غم افسرده کرده عشق را

                    دیگر کسی از روی عشق دردی دوا نمی کند

لیلا میان کوه غم تنها سفیر آرزوست

                    در کوره راه  زندگی   تو را رها نمی کنـــــــــد

((لیلا علی اکبری))

                 

**********************************************

من سفیر آرزوهای پر از غزلم.می دانم که می آیی منتظرت می مانم.

از اینسوی دنیا تا آنسو که تو آنجایی اگر قلبمان با هم باشد انگار همیشه کنار هم هستیم.

بر من احسان کن قلبت را به غریبه ها نبخش.با من بمان .مگر نمی خواستی با تو بمانم؟

قولت چه شد؟ احساست می کنم میدانم راه دور است اما قلبم به تو نزدیک است

آشیان کوچک قلبت را به غریبه ها نسپاری  ما برای عشقمان می مانیم

بهانه ها را به باد بده .عشق را احساس کن                                              

تولدت نزدیک است

بذر نفرت را نکاری                  در روز تولدت محبت بکار  

               

کسی که لیلا بر لبش جاریست

عبور او در یاد                    

کسی مرا از پشت پنجره صدا می کرد

                        کسی که چشم او به رنگ آسمان آبیســــت

کسی که قلب او همیشه پر احساس است

                         کسی که جای ستاره در آسمانش خالیست

کسی که دریایی ترین واژه لبخند اســــــــت

                          کسی که شبنم آبی صداقت از او جاریست

کسی که از عمق چشمانش چکیده قطره اشک

                          کسی که قلب کویر به یاد او مهتابیـــــست

کسی که آخرین سفیر غزلهای دیدار است

                           کسی که تنها به خاطر او زمستان بارانیست

کسی که معمای طلاطم دریاســــــــــت

                              کسی که آرامش من در هوای طوفانیست

کسی که همیشه ساکن دریا و قایق بود

                                کسی که از غم او ژاله در تب و زاریست

کسی که از نبود او بغض آسمان میگیرد

                                 کسی که به عشق او غزلهای من نورانیست

کسی که عبور او همیشه در یاد است

                                   کسی که نام من(لیلا)همیشه بر لبش جاریست

( نوشته لیلا علی اکبری از کتاب باران صدای پای توست)

                

غروب لیلا

                           

غروب که می شود..........

قلبم عشق را در آغوش می کشد        و چشمانم در انتظار تو...

سکوت با نسیم تو می شکند        و اسارت با تو آزادی می شود

مگر تو از آنسوی نی زارها نیامده ای             از شهر عشق

از دیار محبت..........

آیا تو را بازگشتی است به سوی اصالت

بر من احسان می کنی؟

آنروز راس ساعت پیوند عشق آمدی

و امروز در تشعیع این معشوق بی پناه می روی

غروب است سرخی آسمان را بنگر.......

من دیگر دوست داشتن را باور ندارم

کرانه ساحل بی فانوس و دریا پر از ازدحام امواج است

تقدیر اینچنین است که............

به خاطر بسپار من پرنده ای بی بال و پر

من از آنسوی مرغزارها آمده ام

نگاه مضطرب مرا نتوانستی بخوانی

از غروب گفتم 

بیا به سرخی آن بنگر و به عمق حضور

بیا طلوع آفتاب را به یاد آوریم

بیا یکدیگر را درک کنیم در این غروب

(لیلا علی اکبری)

ای کاش لحظه دیدار می رسید

 سفر به آینده

واژه عبور چیست؟

جز گذشت دقایقی

و سر گذشت گذشته ای که گذشت

و آیندهای که می گذرد

وتو تنهاترین عابر جاده زندگی هستی و من تنهاترین خیال تو

و چه زیباست

وقتی که می گذری

باران عشق از آسمان نیلی رنگ خیال بر تو ببارد

از پیچ وخم های جاده عبور کن

آهسته.................

و از تاریکی عبور کن وبه روشنایی بیا

از شب بگذر و به ابتدای یک روز تازه بیا

شقایق های وحشی را لمس کن

ودر تپه علفزارهای سبز اندیشه

ساعتی بنشین

از آب آبی رود عشق بنوش

سکوت بر تو و بر دشت حاکم است

وقتی در بی نهایت قله رسیدی

به جایی که گذشته پشت سر و

آینده روبرویت است

با استقامت سرت رابه سوی آسمان بلند کن

دعا کن

و بعد پشت سرت را بنگر

گذشته ات را با تمام خوبی و بدیهایش مکی بینی

و من تنهاترین نقطه سپید گذشته تو ام

روبرویت را بنگرآینده ای را که درپیش داری.................

از پیچ و خم جاده عبور کن

من در انتهای جاده در کنار برکه ای آبی پر از ماهی

و سبزه زاری معطر به انتظار رسیدن تو ام

ای کاش تا ان زمان که باز می آیی

از آخرین پیچ این جاده

یک دقیقه تنها یک دقیقه مانده بود

و من تو را که مسافری خسته هستی

به میهمانی بهار می بردم تو از گذشته عبور کرده ای تنها

و کاش به سوی من بیایی

ما هر دو خسته هر دو تنها از گذشته تا به فردا

ای کاش تا لحظه دیدار تو با من یک دقیقه تنها یک دقیقه مانده بود

(بر گرفته از کتاب باران صدای پای توست نوشته لیلا علی اکبری)