باران صدای پای توست
آه ای سفر کرده چه می توان گفت وقتی قلب من از جنس آیینه است و دستهای سرد تو خالی از عشقباران صدای پای توست
آه ای سفر کرده چه می توان گفت وقتی قلب من از جنس آیینه است و دستهای سرد تو خالی از عشقحقیقت بزرگ عشق
حقیقت بزرگ عشق
روزهایی گرم با حقیقتی سوزان
ثانیه هایی که میگذرند بی نام و نشان
کوچه هایی خلوت و صدای افتادن برگی در آب
صدای خاموشی در ازدحام بی خبری ما آدمها
کجاست دستهایی برای مهرورزی
مبهوت کدام نقطه روشن .کدام روزنه امیدی لیلا؟
روزگار بی رنگین کمان میگذرد
حکایت مهربانی شعر میشود
روزهایی که میگذرند و ساعت هایی که میماند
ومی دانم که من آن ساعت ها را پر می کنم
من زندگی را می فهمم
به بهار و شکوفه ها می اندیشم
به باران و رنگین کمان
کجاست رنگین کمان زندگی من
انتظار چه زیبا می گذرد
باران.بهار .دوست داشتن و رویاهایی که می آیند
چه رویایی شیرینی ......
ساحل بالشی بود
و دریا رو اندازی و آغوشی برای من که از جنس آسمان بودم
ترانه زندگی در وجودم زنده می شود
من با نسیم زنده میشوم
نگاه کن نفس میکشم
روزنه زندگی ام روشن میشود
حقیقت عشق جان میگیرذ
زیرا زندگی مرا دارد
لیلا
سلام به زندگی
مدتی بود که غمگین بودم و افسرده .توی شب بیدار بودم و روزا میخوابیدم حس تنهایی رهام نمی کرد.شبا در سکوت با خاطره های سیاه و سفید تنها بودم و روزا انگار عروسک کوکی............یادم رفته بود که من لیاقت بهترین ها رو دارم.داشته هامو فراموش کرده بودم.قلب مهربونم غبار گرفته بود.عروسکام شاهدن .من به دنبال پروانه خوشبختی بودم اما اسیر شده بودم .اسیر تنهایی.چشمام بی رنگ شده بودن و زیباییمو فراموش کرده بودم..تا اینکه.........سحر با صدای اذانی از خواب بیدار شدم و به زندگی سلام گفتم .حالا سکوت برام مرگبار نبود.شعرم رنگ سبز زندگی گرفت.می خوام شاد باشم .لیلایی از جنس آبی بیکران.
سلام به زندگی
سلام به طبیعت سلام به شکوفه ها
سلام به خودم...................... می خوام با خودم آشتی کنم.
منو ببخش فراموشت کرده بودم
قلب مهربونم سلام
تو تنها ترین یاور منی .همدم منی تو بهترین دوستی..............
سلام اتاق کوچیک و دنج من................
عروسکای من.......
میخوام غبارتونو پاک کنم ........
می خوام زندگی کنم
می خوام شاد باشم..
مامان و بابا سلام .....................
زندگی منو ببخش لبخند رو فراموش کرده بودم
می خوام لبخند بزنم ..........
دوباره بارون میباره
به به بوی دریا می آد دریا.ساحل .ماسه.................
سفر سیب انار ..........................
چی از دوست داشتن بالاتر؟ من خودمو دوست دارم
من تنها نیستم .......قلبم با منه
چه سکوت دلپذیری کی گفته سکوت مرگباره؟ من نگفتم..............
من عاشق سکوتم
چرا غمگین باشم؟
من زیبام .............. اینو آیینه میگه
مهربونم ............مادربزرگم میگه
مغرورم به همه داشته هام...........................
خدایا ممنونم...................برای همه چیز
لیلا.۲۰ تیر
من در این تنهایی هوس مردن را در خودم میبینم
برگ زردی افتاد
شاخه ای خم شده از بی آبی
دستهای خورشید یخ زده در بهت زمان
نه تپش قلبی گرم .نه صدای مهربانی که بگوید آرام :دوستت میدارم
پنجره خانه شیطان شده است
پرده ها را بکشم
خانه دوست کجاست؟
بر تنم زنجیر است
بازوانم زخمیست
سینه ام پر درد است
من در این تنهایی هوس مردن را در خودم میبینم
آرزوهایم را به زمین میکوبم
تشنه بارانم
دستهایم سرد است
من به این بی خبری محکومم
و تنم میسوزد
تشنه بارانم
در رگانم آتش .جای خون جاری است
ای خدا من تنها به تو می اندیشم
لیلا
غروب دریاچه
غروب دریاچه
نگاه زمین به آسمان بود تا باران ببارد
باران بارید , دریاچه رنگین کمان را دید , پرنده ها آمدند
آبی, همه جا آبی بود
زلال دریاچه, آبی بیکران آسمان ...................
آن روزها را می بینیم
نه خیلی هم دو, شاید همین دیروز بود
روزهایی که می دیدیم آمدن پرستوهای مسافر را
و خروش موج های کوچک و بزرگ
در دامان آبی طبیعت
و امروز پاهای خسته ما ,مسافر کویری است که خود ساخته ایم از آن آبی بیکران
می نشینم و می اندیشم, که خود کرده را تدبیر نیست
تا دیگر نپرسیم از هم که دستهای چه کسی آسمان های پر از باران را از زمین دزدیدند.
دستهای آبی و نمناک زمین کجاست؟
حالا دستهای برهنه و سیاه زمین رو به آسمان پهن شده , دستهای خالی زمین
دریاچه صبور بود اما این بار بی رحمی ها را تاب نیاورد دریاچه خشک شده اما هنوز نگاه ما به آسمان است چه کسی آبی را فراموش می کند؟ پرواز پرنده ها را موج هارا چه کسی را فراموش می کند؟ حالا عبور که می کنی جزر نمکزار و لاشه های پرندگان چبزی نمی بینی اما این سرزمین هرگز خاطره پرواز و آبی را فراموش نمی کند خاطره تاسف باری که با دستهای ما انسانها خاطره شدآی پرنده کوچک, ما زندگی را ازتو گرفتیم وقتی آبها را برای خودمان می خواستیم
چقدر بی رحمانه شما را در شوره زار جا گذاشتیم
اینک نظاره گر چه شده ا م؟
کدام واژه در وصف این همه غفلت ما انسانها می گنجد
عبورت را به خاطر می سپاریم
زمزمه ات را دریاچه به یاد می آورم
پروازت را پرنده تداعی می کنم
طلوع و غروب دریاچه را دیدیم
دیگر اما کدام آبی کدام دریاچه؟
پرنده می خواستم پروازت را ببینیم
دیر آمدم اما .....
گناه پرنده چه بود او همراه همیشگی دریاچه بود
زیبایی دریاچه بود
کدام دست سرد زندگیت را گرفت؟
اینک صدای آوازی نمی آید
کجا هستند پرندگان عاشق دریاچه؟
کدام دریاچه کدام پرنده؟
چه کسی باور کند که اینجا دریاچه بوده ؟
این کویر ترک خورده را چه کسی درک می کند؟
تا چشم می دید آب بود و پرنده
آبی بود و بیکران و حال کویر است و نمک
و لاشه ی پرندگان نمک سوز شده از خشکسالی
چه کسی تاوان بی حرمتی به دریاچه را می دهد؟
لیلا .gif)
متن غروب دریاچه دیالوگ فیلم مستندی با همین عنوان میباشد که در خصوص مرگ پرندگان در تالاب بختگان که توسط لیلا علی اکبری کارگردانی و مونتاژ شد و نویسنده دیالوگ نیز میباشند.شعری از جنس طبیعت......
میخواهم پرواز کنم
میخواهم پرواز کنم
چه کسی دستم را میگیرد؟
میخواهم آسمانی باشم
با زمینی ها بیگانه ام
در تفکر سرد زمینی ها یخ زده ام
کجاست گرمای خورشید مهربانی......
فرشته کوچک دعا هایم کجایی....................
چه کسی برای پژمرده شدن گلها اشک میریزد؟
کیست که نغمه پرندگان خسته را درک می کند؟.......
کجاست دستهایی برای مهر ورزی
چه کسی غمهای شاپرک را میشنود؟.......
غمهای کودکان گرسنه را کسی نمیبیند
احساس. هوس مرده ای میشود برای زمینیها
وثروت تمام خوشبختی
گورها رنگ تجمل گرفته اند
آزادی رنگ قفس میگیرد
دستهای گرم خورشید خاطره میشود
زمستان ماندگار آدمها عادت شده
پرواز از یادها رفته است............
میخواهم پرواز کنم
چه کسی دستم را میگیرد؟
لیلا اردیبهشت ماه
سایه ای که نمی آید...................
زمستان نغمه رفتن دارد
و دستهای خیس باران بر دشت سبز نگاهم می تراود
کجاست دستهای گرم آفتاب؟
خورشیدی نمیبینم
ابرهای عاشق می آیند و می سرایند
جاری دریاچه در آبی بیکران دریا محو می شود
غنچه ها در انتظارند
شکفتن رسم بود
فرشته ای سکوت می کند.........................
برگهای زرد .دنیای بی رنگی را رنگ می دهند
عاشق سایه ای بودی فرشته؟
سایه ای که کمرنگ میشود
و تصویری خاموش
با من فرشته ای که تنها می ماند....................
سرود جاری برکه خاموش....
و زمزمه بودن فراموش میشود
سایه نمی آید...............
بالهای فرشته در حسرت انتظار می سوزند
و نگاه آتشینم در حسرت نیامدنت جان می دهد.....
.gif)
روزها توان ورق خوردن ندارند
آسمان .آبی را فراموش میکند
غنچه ها شکفتن را...........
خورشید تمام میشود
در امتداد خاکستری و سیاه تنها می مانم
با دستهای خالی از عشق
و مرگ پرنده های عاشق را میبینم در غروب
زمستان می رود و ترانه بهار می میرد
سایه ای سرد از خاطره ای خاموش
سایه ای که نمی آید..........
لیلا اسفند ۱۳۸۷
میدانم تو می آیی.................
مهربانیت را می خواهم ..............
با تو تا اوج خوشبختی سفر میکنم
اگر وقتی برای بودنت باشد
ندایی می آید:تو خواهی آمد
و من در انتظار آمدنت خواهم سرود
ترانه آمدنت را
قلبم را در تو جا گذاشته ام
و خوشبختی ام را در بودنت ...............
تو کجای جاده به من میرسی؟
در کدامین روز ?کدامین ساعت؟
ببخش دوست داشتنم را..............
بهار آهسته آهسته می آید
تو هم می آیی؟...............
سزاوار خوشبختی ام با تو
با تو بودن سهم زیادی از زندگیست.............
و با من بودن تمام غرور تو خواهد بود
از زلال آبی دریاچه مهربانیم افزون است
و از سبزه های بهاری عاشق ترم
با من ترانه زندگی بخوان تا همیشه
بگذار نسیم برایمان عطر زندگی آورد
دستهای بهار را لمس کنیم
با من بمان........عاشق
بگذار تنهاییم را با تو قسمت کنم
و تمام لحظاتت را پر کنم با عشق
بگذار غربتت را با آواز بودنم آهنگ بخشم ..........
تو سزاوار با من بودنی............
بگذار تا شانه هایت را بالین بدانم برای درد هایم................
جاری باشیم در بودن
میدانم تو می آیی.................
چشمهایم را خواهی دید
حقیقت بودنم را درک خواهی کرد
آسمان دوباره ستاره میبیند
و من دوباره ماه خواهم شد
فرشته ای اوج می گیرد
افسانه من و تو...............
کجاست دستهای مهربانت برای بوییدن عشق
تو می ایی..................
لیلا
ولنتاین
ولنتاین
حس زیباییه دوست داشتن .تقدیم به همه اونایی که که به حس پاک دوست داشتن رسیدن.
_resize.jpg)
عشق من ولنتاین مبارک
لیلا
بیا پیمانی ببندیم از عشق
بیا پیمانی ببندیم از عشق
در آستانه پو چی ام بی تو
امروز بیا شادی را به من هدیه کن
فردا خیلی دیر است
با کوج پرستو ها می آیی اگر به عشق باور داشته باشی
شاخه های خشکیده وجودم را جان می بخشی
مهر سکوت را از لبانم می گشایی
بیا پیمانی ببندیم از عشق
آسمان سهم ما میشود با باران
اگر تو بخواهی...............
حس بودنت دردهایم را تسکین می دهد
لبهایمان شکوفه زندگی می دهند
دستهایمان سزاوار یکی شدن خواهد شد
پیمان می بندیم در قلبمان اگر تو بخواهی.........
دستهای خشک بیابان قلبم را تسخیر می کند
در سیاهی بی خبری از تو خواهم سوخت
آسمانی که ستاره اش می سوزد
بارانی که رنگین کمانش آتش می گیرد
خورشیدی که نورش خاموش میشود
و ماهی آویزان در تاریکی شب.............
دریایی که خشک میشود و
پرندگانی که در نمکزار جان می دهند
وقتی پیمانی در قلبم نباشد
با تو بودن سهم زیادی از زندگیست؟
پیمانی که با ستاره ها خاموش میشود
و خاطره ای زنگار گرفته از بودنمان
اینجا با هم بودنمان رویایی مه گرفته
و عشقمان سرابی در کویر سوزان بی خبریست
نفس هایم یکی یکی تمام میشود
تصویرم در قاب ذهنت خاک فراموشی میگیرد
تو نمی آیی ............
و من با ستاره های خاموش می مانم
و رنگین کمانی که آتش میگیرد
(لیلا بهمن ۱۳۸۷)
من به پروانه شدن می اندیشم.
من به پروانه شدن می اندیشم.
تصویر مه گرفته ام در شیشه پنجره محو میشود
برگ های زرد یکی یکی میریزند از درخت
نم نم باران شاخه های لخت را نوازش می دهد
تمام خاطراتم در نقطه ای دور قندیل بسته از سرما و تنهایی
شب وجودم را پر میکند
مرگ از پشت در سرک میکشد
چشمانم اما در سیاهی شب هنوز به انتظار نوری فانوس است
تنها من مانده ام
مرگ از پشت در سرک میکشد آهسته
اما امیدوارم .نمی هراسم از مرگ
من به انتظار صبح روشنم
و آفتابی پس از باران
و رنگین کمانی در آسمانم
من در فکر پروازم
و اوج گرفتن مثل پرنده ها
مرگ ,جای تو اینجا نیست
دور شو
دوباره آفتاب می آید
و نور را دوباره از قاب سیاه پنجره خواهم دید
سهم من پرواز است سهم من مردن نیست
من پر از حس جوانی هستم
من پر از فریادم
دور شو ای مرگ
من به پروانه شدن می اندیشم.
لیلا دی ماه 1387
سحر !زمستان چه نا جوانمردانه با نبودنت آغاز شد
دوست عزیزم سحر در صبح شب یلدا در اثر سانحه تصادف مثل فرشته ها پر کشید.
سحر عزیزم زمستان چه نا جوانمردانه با نبودنت آغاز شد
در سحری رویایی با عشق متولد شدی
سحر بیدار شو
کسی رفته است که مثل هیچ کس نیست
سحری سبزتر از بهار
و حالا سحر مسافر شد سحر نبودنت زخمی میشود بر قلبمان
سحر میدانم دوباره با باران می ایی..
عروسکم سحر.............. شبی که پر کشیدی سحر نداشت
مرگ عاشقانه ات را میفهمم
سحر تو با نبودن زنده شدی......
مثل سحری کوتاه و مهربان آمدی...........
حالا من میمانم با خاطره هایت.......
یادت می آید هر شب تا پاسی گذشته
در دنیای هم غرق میشدیم در اینترنت؟
باور نمیکنم رفتنت را سحر میبینی
زمستان چه ناجوانمردانه با نبودنت آغاز شد
بی تو باران را نمی خواهم
فرشته ام تو حالا در بهشتی...................
دوستت لیلا دی ماه ۱۳۸۷
حالا آزادی رنگ قفس میگیرد
ستاره ای را دار زده اند
و قلبی را به صلیب کشیده اند
و خورشید را زخمی کرده اند
حالا خون از آسمان می بارد و می گویند :غروب است
پیکر نحیف مرده ای را به زنجیر کشیده اند
گلوی حقیقت را بریده اند
و پرواز برای پرنده بیگانه شده
نفس کشیدن در دود و سیاهی
و دیدن در تاریکی...........
و شکوفه هایی که هرگز به گل نمی نشینند
و پیله هایی که هرگز پروانه ندیده اند
و جاده هایی که به دره های نا کجا آباد میبرند مارا
و سقوط .سقوط . سقوط....................
اینجا آدمها هرگز آسمان را نمیبینند
چشمها هرگز اسمان را لمس نکرده اند
اینجا ادمها فقط زمین را میبینند
آدمها در گیر و دار زمین مانده اندو..................
زمین .زمین .......................
صورتک ها با ما همدردی میکنند و گاه لبخندی
و وای بر زمانی که صورتکی می افتد و آدمها اژدها می شوند
قلم ها انگار نمی نویسند. به حقیقت
و زبانی به خیر نمی گشاید گره ای
ایمان .آرزو می شود
ثروت های اجدادی جیره بندی می شود
اما نه برای همه .برای بیچاره ها.................
و ثروتهای معنوی رو به فراموشی میرود
کودکان گرسنه و ژنده پوش در اتاق های گلی میمانند
با صورتهای سوخته از سرما و گرما
و دست های پینه بسته از کار
معصوم . اما پر درد
ونان و بابا و آب را تکرار میکنند
انگار بی سوادی تنها دردشا ن است!
و پیرزنی که هنوز در حسرت آخرین نگاه فرزند دلاورش عزادار است
کمی آنسوتر زنی از جنس صبر که مقاومت میکند کمبود مردش را
و فقط اوست که به مرگ مرد زندگیش افتخار میکند
اما آدمک های کوکی فراموش کرده اند
مردان مرد کجا رفته اند!
این همه پسر پیرزن
این همه پدر؟
و حالا فقط فرزندیست که گاهی به یاد پیکر خونی پدر ی اشک میریزد
آهسته.................
و گاهی پیکر خون آلود پدر انگار کابوسی میشود برای همه زندگی پسری
که حالا خودش پدر است
و خاطره پدر می ماند
اسطوره ای که فراموش میشود برای دیگران
حالا آزادی رنگ قفس میگیرد
پرنده بالش را می خواهد
پیرزن پسرش را و آن جوان .پدرش را
آدمها چه شده اند؟
کجاست حس لطیف دوست داشتن؟
عشق ها رنگ خیانت به خود میگیرند
آیینه ها دروغ میگویند
نوشتن جرم میشود
انتظار سیاه میشود
تمام با هم بودن ها تمام میشود
و بودن رفتن میشود
لیلا ۱۳۸۷
دنیا کوچک است
در لا به لای برگهای زرد پاییز به دنبال چه می گردی؟
تو با عشق متولد می شوی
بیدار شو
کسی رفته است کسی که مثل هیچ کس نیست
کسی که سبز تر از بهار بود
کسی که با آیینه ها مهربان بود
او مسافر شد
دور شد دور دور
اما می ماند یادش در قلب کوچکت
حضورش زخمی میشود بر قلبت
انگار هست و نیست
میبینی اما نمیبینی می آید اما نمی آید
او مسافر چشمهای غمگینت میشود
بیدار شو دنیا کوچک است
دوباره با باران می آید
دوباره نفس هایش شهر کوچکت را لمس میکند
بیدار شو
فانوس دریایی خاموش می شود
زمان می ایستد و ساعت ها محو میشود
ستاره ها آتش می شوند
دریاها خشک میشود
افق بی رنگ می شود
اما دنیا کوچک است
مسافرت می آید
بیدار شو عروسکم
زندگی خواب نا خوشایندی بود
تولدت لبخندت و بودنت خواب بود
بیدار شو ...................
مسافرت می آید
از جاده برفی می آید با سرود آمدن
اما چه دیر می آید
تو رفته ای انگار ؟
بیداری تو حالا شروع می شود و دوباره باران خواهد بارید
باران اما با ترانه ای غمبار
آسمان می گرید انگار
ترانه آمدن رنگ عزا می گیرد
چه کسی می داند تو زنده به گور شده ای عروسکم؟
مرگ عاشقانه ات را چه کسی درک میکند؟
تو با کدام ستاره خواهی رفت در بیداری؟
بیدار شو
زندگی خواب شیرینی نیست
بر دستهای مرگ بوسه زن
من با نبودن زنده می شوم
بیدار شو عروسکم
لیلا آذر 1387
حالا من مانده ام با خاطره ای از جنس سایه ات....
آی ادمهای ساده دل بیدار شوید
خورشید آتش گرفته .غروب نزدیک است
دریا طوفانیست و تنهایی بسیار نزدیک
کلاغی روی شاخه مینشیند و جغدی فریاد می زند:
قدر با هم بودنتان را ندانستید
چراغ شب در پشت ابر ها محو میشود
ومن هنوز به دنبال خوشبختی ام
او خوشبختی اش را در دستهای مهربان عشق تجریه می کند
و دیگری در چشمهای مردی عاشق
ومن در انتظار با تو بودن........................
هنوز می سوزم
همه در ها دیوار می شود و کوچه ها بن بست
برای من که تنها سفر می کنم
پنجره رنگ بی رنگی میگیرد
آدمها سایه می شوند
همه جا سرد می شود
همه بودنها تمام می شود
اما تو هنوز نیامده ای
مسافر شوره زار میشوم
مسافری تنها و منتظر
و سایه خیالی تو را با خودم حمل میکنم
سایه ای سنگین و سرد
و حالا احساس میکنم با تو در کنار دریا قدم میزنم
دستهای مهربانت را حس میکنم
تو دوباره در قلبم رشد میکنی
و زندگی ام دوباره جوانه میزند
با آهنگ متین صدایت جان میگیرم
چشمهایم روشن میشود
دستهایم گرم میشود
انگار شاخه رزی سرخ در دستهایم می گذاری................
دوباره جغد فریاد میزند:او سایه است
همه چیز تمام میشود
انگار سایه بودی .و میروی و قلبم را میبری
و میشنوم که سایه ها فریاد میزنند:
یک سایه قلبش را دزدید
همه آیینه ها ترک میخورند
و سایه ها دور میشوند
حالا من مانده ام با خاطره ای از جنس سایه ات.........
لیلا آذرماه ۱۳۸۷
کجایی بی خبر؟
در ازدحام بی خبری آدمها
عشق افسانه ای در شعله آفتاب بی مهری خاکستر می شود
با آواری از خاطره ها می مانم پشت پنجره
دیوار ها می پوسند .پنجره زنگ میزند.شیشه ها ترک می خورند
و آیینه مقابلم حالا قابی می شود از اسکلت یک انسان
در لهیب سوزان کویر تنها ییم میسوزم
بی اعتنا به ابر و باران
انتظار می کشم
باغ لبخندم در عطش نبودنت سوخته
از ضمیر تشنه دلتنگی ام آتش می بارد
رویش صبح را انگار قفل کرده اند
و کلیدش را نمی دانم کجاست
دیگر نمی شود دل را به در یا زد
نمی خواهم موج ها را بشکنم
ساحل امنی وجود ندارد
ستاره های آویزان در آسمان شب می میرند
در غروب غمگین سرد بی خبری یخ بسته ام پشت پنجره
و باز هم در انتظار می مانم
دوباره باران می بارد
و دوباره یاد تو را می آورد
و من دوباره فریاد می زنم
کجایی بی خبر؟
لیلا پاییز ۱۳۸۷
کجاست دستهای گرم آفتاب؟
آی شاخه های خمیده از پاییز زرد
آی دستهای لرزان از زمستان زرد
به کدامین امید در انتظار طلوع خورشید صبور مانده اید؟
دستهای زرد پاییز بر گو نه هایم می نشیند
رخساره ام رنگ می بازد
اینجا همه چیز از خزان حکایت میکند
کجاست شانه های استواری برای تکیه دادن؟
کجاست آغوشی گرم برای اشک ریختن؟
غروب سرخی می بینم چه شد آن همه عشق اساطیری؟
آی آدمک های کوکی بی احساس
آی دستهای سیاه سرنوشت
که سنگدلانه می گذرید از کوچه
و خلوت سردم را با تزویر گرم می کنید
من سزاوار این گلوله های سرد نیستم
آتش درونم از نا امیدی سرد می شود
چشم هایم از بی خبری یخ بسته
قلبم حالا دیگر قندیل یخیست که نمی دانم چرا می تپد؟
نمی خواهم در حصار دروغین آدمک ها غرق شوم
خلوت سردم سرشار از نا امیدی میشود
در اسارت این جبر سرد می سوزم
کجاست دستهای گرم آفتاب؟
کجاست عشق افسانه ای..........؟
من در نا کجا آباد گم گشته ام
لیلا پاییز ۱۳۸۷
من کجا گم شدهام
تو که نباشی پاییز دلگیر است
.jpg)
سرشار از حس با تو بودنم
سرشار از با تو گفتن
در ازدحام باران و گریه و شبنم گم گشته ام
لحظه دیدار را می جویم
در عمق خاطراتم با تو سفر میکنم
می آیی تا باور کنم که هنوز هستی
باوری از جنس رویا
.jpg)
میشکفند تمام غنچه ها از صدای با تو بودن
می تراود چشمه از نگاهت
هوای با تو بودن بارانی میشود
زمستان جدایی بهار میشود
زمین تشنه کویر سیراب میشود با تو
.jpg)
تمام آیینه ها بی ریا میشوند
پرواز معنا میگیرد
تمام تنهاییم را نذر لحظه ای با تو بودن کرده ام
خواب سبزی بود با تو بودن
و خزان دلگیریست نبودنت
.jpg)
تو را در عمق لایه های خاطراتم پنهان کرده ام
می خواهم باشی
تو که نباشی پاییز دلگیر است
لیلا پاییز ۱۳۸۷
وای اگر باران ببارد و تو نباشی
پنجره رو به پاییز باز شده
برگها میخندند 
رنگ ها میرقصند
غصه ها میمیرند
شعر جوانه میزند
سرما پشت در است
آی بیدار شوید پاییز آمده
انتظار هم می آید
دویاره باران می بارد
برگهای رنگین با ترانه باران میرقصند
مروارید مروارید از برگها میچکد
و شبنم شبنم عشق بر گونه هایم مینشیند با باران
و من دوباره بی قرار می شوم
دوباره فصل زرد وسرخ
دوباره آسمان خیس
دوباره فصل انتظار
دوباره جستجوی من
دوباره چشمهای تو
قرار ما زیر باران
انتهای جاده عشق
وای اگر باران ببارد و تو نباشی
وای اگر باران ببارد و تو نباشی
دوباره باران
دوباره عشق
و خشخش صدای برگهای زرد
زیر پای عابران خسته دل
صدای خشم آسمان
صدای رعد
صدای حس عاشقی
و من دوباره مثل عشق پر از غرور می شوم
صدا بزن صدا مرا
بخوان به نام عاشقی
لیلا مهر 1387 leila200_a@yahoo.com
من با خودم آشتی میکنم
بانوی کوچک قلب مهربانم سلام
چشمهایم دیگر سویی ندارند
تشنه گفتنم .تشنه فریادم
در سکوت سوخته ام
میبینی؟
تشنه ام شروع به چکیدن میکند از لبانم شعر
و در چشمهایم موج میزند فریادی خاموش
انگار واژه ها مرا درک می کنند
قاصدک بی خبر می آید
در خودم در نا کجا آباد قلبم محبوسم
انگار غروبم همیشگیست
به طلوع امیدی نیست
پاییز در راه است
میدانستم پاییز پشت در کمین کرده
بهانه ای برای زنده بودن میخواهم
خورشید بر روی صورتم میخندد
او بهانه من میشود به انتظار طلوعش میمانم
صدای موذن را می شنوم
سکوتم رنگ عشق میگیرد
سرشار از با تو بودن میشوم
در آبی خودم محو میشوم
باران پاییز را دوست دارم
پاییز که مجرم نیست
صورتم باران را دوست دارد
چشمهایم آسمان را مبیند و
قلبم به عشق می اندیشد
من با خودم آشتی میکنم
من پاییزی میشوم
رنگ ها را درک میکنم
می خواهم تولد دوباره ام در پاییز باشد
بوی غریبی پاییز را حس میکنم
پاییز در من ریشه دارد
پاییز نم دلتنگی دارد
اینجا آخر انتظار نیست
لا به لای برگهای پاییز رنگ زندگی موج میزند
من با خودم آشتی میکنم
لیلا مهر ۱۳۸۷
شمع میشوم اما نمیسوزانم هرگز پروانه ای را
.jpg)
در سکوت و تنهایی میسوزم همچون شمع
می خواهم شمع باشم برای بودن
میخواهم نور داشته باشم
میخواهم باشم
نوری که هرگز خاموش نخواهد شد
شمع میشوم صبور و مهربان
که نور بخشی باشم برای دیگران
میسوزم در سکوت و تنهایی
و هدیه میکنم نور و گرما را به محفل گرم عاشقان
شمع میشوم اما نمیسوزانم هرگز پروانه ای را
.jpg)
لیلا شهریور ۱۳۸۷