یاد سبز

یاد سبز

زطبعم شعر می روید                                 

مگر احساس می میرد

زمانی که تو می مانی درون قطعه قلبم

چرا از من نمی گویی چرا با ما نمی خوانی    

                      و خورشید نگاهت را به چشمانم نمی دوزی

اجاق گرم قلبم را فروزان کن که جان گیرم

وگرنه رو به خاموشیست و می دانی که می میرم

                                                 

به یادت خواب می دیدم

سحر با خاطرات تو ز بستر می شدم آری..........

کنون خاموش می بینم تمام خاطراتم را         

                                                      

چرا؟

چون تو تمام عشق من را یک تصور

آه آری یک تصور فرض می کردی

تو که دستان سردم را همیشه گرم می کردی       

                                                           

تو که فانوس قلبم را پر از دریا وشب کردی

تو که از ناله عشقت به من گفتی شب مهتاب

تو که گفتی خریداری غزلهای گرانم را            

                                                               

تو که با بال سبز عشق مرا تا قصر ها بردی

و تا آبی ترین آبی مرا تا بیکران بردی

ولی دروازه قلبت عجب بی چفت و بی بند است

که اکنون از من و عهدت نداری یاد چندانی..........

                                                  

از آن روزی که تو رفتی کلام سرد من یخ زد

و خواب از چشم من پر زد

گل باغ دلم پژمرد                                                   

تمام من فراری شد     

شدم سایه درون شهر

همان بودم ولی بی تو و با یک کوله بار غم

تمام وسعت شب را به دنبالت گذر کردم                     

                                                             

و تا دریای بی تابی به غربت ها سفر کردم

عجب رسوا شدم آری رفیق شهر مهتابی

بهار من زمستان شد و تو تندیس تنهایی..........

                                                    

عبورت مانده در یادم حضورت را نمی یابم

و تو یک نقطه تاریک برای صبح فردایی                 

                                                               

من امشب بال می خواهم رفیق راه می خواهم

که تا فردا و فرداها کند با یار همراهی                    

((لیلا علی اکبری پاییز 1386))